Maak van je hart geen moordkuil

Hoe vaak zwijg je terwijl er eigenlijk iets gezegd moet worden? We zijn allemaal weleens stil in een situatie waarin een harde schreeuw meer op zijn plaats zou zijn. Omdat er grenzen worden overschreden.

We zijn stil vanwege allerlei redenen. Voor de liefde vrede. Uit loyaliteit. Om een conflict te vermijden. Om vooral geen gedoe te krijgen. Misschien wel uit angst voor onze emoties.

Maar juist door het niet uit te spreken ontstaat er ellende. Want door niet uit te spreken waar je mee zit doe je jezelf te kort. Je verloochent hiermee een deel van jezelf en dat gaat knagen. Tot het gaat schuren en echt zeer doet. En dat pijnlijke gevoel van zelfafwijzing gaat helaas niet vanzelf weg. Er moet iets aangekeken, uitgesproken of opgeruimd worden. En dat zijn vaak spannende dingen waar we het liefst met een grote boog omheen lopen.

Het vervelende is dat dit niet ongemerkt blijft. De meeste mensen voelen namelijk wel dat er iets is wat verzwegen wordt. Al kunnen ze de vinger er niet precies op leggen. Het is dat onderbuikgevoel. Dat onderhuidse. Ze weten niet wat, maar ze weten wel dat wat jij zegt en doet niet of beter gezegd dat wat jij niet zegt, niet congruent is met wat ze voelen. En dat voelt onveilig.

Het doet iets met het vertrouwen. Vaak zijn het onbewuste processen. Het lijkt alsof het er niet is maar de beschadiging is er wel degelijk. Dus je niet uitspreken, schaadt niet alleen jezelf maar ook de verbinding met de ander. Daarmee raakt het indirect al die thema’s die je met het niet uitspreken juist wil voorkomen.

Dus maak van je hart geen moordkuil. Verzamel moed en spreek je uit. Je zal zien dat de relatie met jezelf verbetert en daarmee de relatie met de mensen om je heen.